خلاصه: مقدمه: زنان نیمی از جمعیت فعال هر کشور را تشکیل می دهند. این نیمه جمعیتی نه تنها موضوع هر نوع توسعه ای هستند بلکه اهرم موثری در پیشبرد اهداف توسعه اقتصادی می باشند. اهداف: هدف مطالعه بررسی عوامل موثر بر میزان مشارکت اجتماعی زنان در تعاونی های تولیدی استان مازندران در سال 1390 می باشد. روش تحقیق: این پژوهش مطالعه ای توصیفی – تحلیلی از نوع مقطعی است، مطالعه بصورت پیمایشی و چارچوب نظریه این پژوهش نظریه کنش اجتماعی پارسونز می باشد. جامعه آماری تحقیق را 1472 نفر از زنان عضو تعاونی های تولیدی تشکیل می دهند که بر اساس فرمول کوکران 305 نفر به عنوان نمونه مشخص و با نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و مطالعه شدند. یافته ها: بررسی ها نشان می دهد که بین فعال گرایی زنان با مشارکت اجتماعی آنان رابطه معناداری وجود ندارد، ولی بین عام گرایی، خِرَد گرایی، ارزیابی فایده های مشارکت، اعتماد اجتماعی، امید به آینده، تاهل و تحصیلات زنان با مشارکت اجتماعی آنان رابطه معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج یافته های مدل رگرسیونی نشان می دهد که متغیرهای تحصیلات، اعتماد اجتماعی، امید به آینده، عام گرایی به ترتیب بیشترین تاثیر را بر مشارکت اجتماعی زنان دارند. متغیرهای مستقل هشتگانه توانسته اند 0.42 درصد از تغییرات مربوط به متغیر وابسته این تحقیق را تبیین نمایند.