سلامت اجتماعی به معنای برداشت و گزارش فرد از کیفیت ارتباطش با دیگران است.سلامت اجتماعی در این مفهوم یعنی درک فرد از اجتماع بصورت مجموعه ای معنادار،قابل فهم،دارای نیروی بالقوه برای رشد و شکوفایی همراه با این احساس که متعلق به جامعه است و خود را در اجتماع و پیشرفت آن سهیم می داند.رضایت از زندگی نیز عموما بعنوان بررسی کلی از شرایط موجود،از مقایسه خواسته های فرد تا دسترسی واقعی به آنها بیان می گردد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش سلامت اجتماعی در افزایش رضایت از زندگی است.چارچوب نظری پژوهش با استفاده از دیدگاه های کییز، لیبومیرسکی و تئوری امید تدوین شده است.روش تحقیق پیمایش، و ابزار گردآوری اطلاعات نیز پرسشنامه بوده است. جامعه آماری شامل شهروندان 15 تا 64 ساله استان اصفهان بوده و نمونه آماری شامل تعداد 800 نفر از جامعه آماری فوق در نظر گرفته شده که به روش خوشه ای متناسب با حجم انتخاب شده اند.جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار spss  و جهت آزمون مدل از نرم افزارAmos  استفاده شده است.نتایج تحقیق نشان می دهد که میانگین نمرات متغیرهای سلامت اجتماعی و رضایت از زندگی بالاتر از حد متوسط است.همچنین تاثیر سلامت اجتماعی بر رضایت از زندگی معنادار و مستقیم است.