اعتماد همواره یکی از مهم­ترین موضوعات در تحقیقات سرمایه­ی اجتماعی محسوب می­شود و اهمیت آن به­طور گسترده­ای از سوی نظریه­پردازان سیاسی و اجتماعی مورد تأکید قرار گرفته است. در پژوهش حاضر سعی شده است که به بررسی تأثیر میزان مصرف رسانه­ای، بر میزان اعتماد اجتماعی پرداخته شود. این پژوهش با روش پیمایش انجام شده است. جامعه­ی آماری تحقیق، شامل تمامی دانشجویان شاغل به تحصیل در پردیس دانشگاه مازندران در سال تحصیلی 91-92 بوده­اند که تعداد 400 نفر بر اساس نمونه­گیری طبقه­ای متناسب انتخاب و پرسش­نامه­های خود اجرا در میان آن­ها توزیع شد. یافته­ های پژوهش حاکی از آن است که گر­چه میان میزان تماشای تلویزیون داخلی با اعتماد اجتماعی رابطه­ی معنا­داری وجود ندارد؛ میزان تماشای تلویزیون ماهواره­ای، رابطه­ی معکوسی با اعتماد اجتماعی داشته است. هم­چنین، متغیّر­های میزان فعالیت در انجمن­های داوطلبانه، هنجار معامله­ ی متقابل، نگرش مثبت نسبت به اجرای قانون و احساس عدالت با اعتماد اجتماعی، رابطه­ی مثبت داشته­اند. به­علاوه، نتایج تحلیل رگرسیونی نشان می­دهد که متغیّر احساس عدالت قوی­ترین متغیّر پیش­بینی کننده­ی میزان اعتماد اجتماعی است و پس از آن، متغیّر هنجار معامله متقابل در رتبه­ی بعدی قرار گرفته است.

گسترش شبکه های مجازی و اینترنت شیوه های جامعه پذیری سنتی را با تغییرات اساسی مواجه کرده است. هدف مطالعه حاضر بررسی جامعه پذیری مجازی نوجوانان دانش آموز مقطع متوسطه دوم شهر ساری بوده است. جامعه آماری این مطالعه را کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه  دوم شهر ساری بوده و حجم نمونه تحقیق با استفاده از فرمول کوکران 380 نفر برآورد شده است. روش پژوهش پیمایش بوده و داده ها از طریق پرسشنامه گردآوری شده اند. مطابق یافته های توصیفی میزان جامعه پذیری 64 درصد دانش آموزان متوسط، 14 درصد زیاد و 22 درصد از آنها نیز جامعه پذیری مجازی کمی داشته اند. نتایج حاصل از آزمون رگرسیون چند گانه نشان داد متغیرهای نیازهای انسجام شخصی (82/0 =β)، نیازهای گریز از واقعیت (4/0 =β)، نیازهای انسجام اجتماعی (35/0 =β)  بیشترین تاثیر را بر جامعه پذیری مجازی داشته است. علاوه بر این متغیرهای مستقل پژوهش به میزان 43/0 از واریانس متغیر وابسته جامعه پذیری مجازی را تبیین می کنند. همچنین یافته های تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در جامعه پذیری مجازی نوجوانان بر حسب جنسیت وجود ندارد.