موفقیت مداخله‌گری‌های توسعه‌ به‌دلیل ماهیت پیچیده و چندبعدی و واکنش‌های مردمی در مقابل تأثیرات آن‌ها، مستلزم توجه لازم به زمینه‌های اجتماعی آن اقدامات است. ارزیابی اثرات اجتماعی را می‌توان مدیریت گام به گام اثرات طرح‌های توسعه برای رسیدن به پایداری به خصوص در ابعاد اجتماعی نامید و هدف آن دستیابی به سطحی از توسعه است که هزینه مداخلات برنامهریزی شده را بر جوامع انسانی حداقل و منافع را حداکثر نماید. مشارکت مردمی جایگاهی محوری در ارزیابی اثرات اجتماعی دارد و نشان می‌دهد مردم تحت چه شرایطی آماده‌اند در به ثمر رسیدن طرح‌های توسعه‌ همکاری کنند. بنابراین ارزیابی مستلزم درک دیدگاه‌های افراد متأثر و زمینه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی این مداخلات است. این تحقیق ضمن بررسی فلسفه و مبانی نظری ارزیابی تأثیرات اجتماعی به تحلیل نقش آن در توسعه مشارکت اجتماعی و توانمندسازی مردم، استفاده از اطلاعات و دانش کنشگران، گفتگو، مذاکره و شفاف‌سازی در مدیریت پروژه و مدیریت تضاد میان ذینفعان پرداخته است. یافته‌ها نشان می‌دهد این رهیافت مشارکتی سعی در ایجاد تعامل سازنده در بین کنشگران نظام اجتماعی و افزایش قدرت تأثیرگذاری آن‌ها بر مناسبات محلی و ملی در برنامه‌های توسعه دارد که نتیجه شکل‌گیری چنین فضایی، توسعه‌ای انسانی و پایدارتر در اجتماع است.