از نگاه توسعه انسانی، هر انسانی به مثابه ظرفیتی است که فعلیت آن جز از مسیر توانمندسازی فردی محقق نمی­شود. یکی از اصلی­ ترین روش­ های توانمندسازی فردی، محدودسازی فقر می­ باشد که متأثر از نهادهای مختلفی همچون رسانه­های جمعی است. از این میان، ویژگی­های خاص تلویزیون به اندازه­ای است که به عنوان عاملی در توسعه انسانی مطرح است. هدف اصلی این پژوهش، پاسخ به این سؤال اصلی است که چگونه می­توان از مجرای تلویزیون جهت نهادینه­سازی برنامه­های توسعه انسانی استفاده کرد؟ این پژوهش کیفی، با استفاده از روش گراندد تئوری انجام گرفته است. گردآوری داده­ ها از طریق بررسی اسنادی و مصاحبه عمیق نیمه­ ساختاریافته با سیزده نفر از صاحب­نظران حوزه ارتباطات­توسعه و رسانه، به­دست آمد. یافته­ها چهار کارکرد اصلی را در این زمینه برای تلویزیون نشان می­دهد. کارکرد اول، فراهم­سازی بستر است که زمینه آزادی فرصت برای توانمندسازی فردی را مهیا می­نماید. دومین کارکرد مربوط به فراهم­سازی شرایط علّی توانمندسازی فردی است. فراهم­سازی عوامل میانجی توسعه توانمندسازی فردی، سومین کارکردی است که شناسایی شد. کارکرد چهارم نیز، به­کارگیری استراتژی تغییر مبتنی بر پیش فرض انسان به عنوان فاعل مشخص گردید. بر اساس نتایج مشخص می­شود، این رسانه از طریق فرایند توانمندسازی فردی بر توسعه انسانی جامعه اثرگذار است.