در سال­های اخیر سازمان­ها و شرکت­های مختلف، پیوستن به روند دانش را آغاز کرده­اند.بنابراین، از سازمان­ها انتظار می‌رود که با سرعت بیش­تری در خلق دانش‌های نوین (دانش‌آفرینی) تلاش کنند تا با دانش خود در رفع مشکلات و نیازهای جامعه از هر حیث بیش از پیش مفید واقع شوند. نوناکا و تاکوچی، مدل پویایی از دانش‌آفرینی را مطرح کرده‌اند. براین اساس، دانش‌آفرینی سازمانی را با ابعاد جامعه‌پذیری، بیرونی‌سازی، ترکیب و درونی‌سازی مشخص کرده‌اند. «دانش‌آفرینی» وابسته به علل و عوامل متفاوتی است؛ از آن جمله می‌توان به مقوله­ی سرمایه­ی اجتماعی اشاره کرد. سرمایه­ی اجتماعی در برگیرنده­ی مشارکت اجتماعی است که می‌تواند بازتولید فرایند دانش‌آفرینی را تسریع بخشد. بدین علت که در جامعه‌ای که فاقد سرمایه­ی اجتماعی کافی است سایر سرمایه‌ها تلف می‌شوند. از این رو، موضوع سرمایه­ی اجتماعی به­عنوان یک اصل محوری برای دستیابی به دانش‌آفرینی، ضروری می‌نماید. این تحقیق به روش پیمایشی و با استفاده از نمونه­گیری طبقه­ای تصادفی در میان کلیه­ی کارکنان شرکت مدیریت تولید برق آذربایجان شرقی، با حجم نمونه 381 نفر انجام گرفته است.نتایج حاکی از آن است که میان سرمایه­ی اجتماعی با دانش آفرینی رابطه­ی مثبت و معنی­داری وجود دارد. و متغیّر­های مشارکت اجتماعی، اعتماد نهادی و اعتماد میان شخصی توانسته­اند در مجموع 36 درصد از واریانس دانش آفرینی را تبیین کنند.

امامروزه مفهوم سرمایه اجتماعی به عنوان یکی از مفاهیم با غنای نظری مناسب و ذخیره پژوهشی گسترده در جامعه‌شناسی تبدیل شده است که به دلیل ارتباط آن با شاخص‌‌های متعدد توسعه در جامعه مورد توجه بسیاری از سیاستگذاران اجتماعی و سیاسی قرار گرفته است. تحقیق حاضر با درک این مسئله و با هدف مطالعه رابطه مشارکت در اجتماعات دینی و سرمایه اجتماعی در بین شهروندان شهر با استفاده از روش پیمایش و با ابزار پرسشنامه انجام شده است. جامعه آماری تحقیق تمامی افراد بین 15-59 ساله شهر شیراز بوده‌اند که نمونه‌ای 410 نفره با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای و بطور تصادفی انتخاب شده‌اند. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که بین شرکت در اجتماعات دینی و ابعاد مختلف سرمایه اجتماعی از قبیل انسجام اجتماعی، اعتماد درون‌گروهی و اعتماد نهادی، همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد که در این میان بیشترین همبستگی با اعتماد نهادی بوده است. این بدین معناست که با افزایش مشارکت افراد در اجتماعات دینی، سرمایه اجتماعی آنان نیز افزایش می‌یابد، البته در این تحقیق رابطه معناداری بین مشارکت در اجتماعات دینی با مشارکت اجتماعی مشاهده نشده است. لذا پیشنهاد می‌شود محققان در تحقیقات آتی، به تحلیل محتوای پیام‌هایی که در اجتماعات دینی ارائه می‌شود و می تواند ابعاد مختلف سرمایه اجتماعی را متاثر کند نیز توجه کنند.