در سال­های اخیر سازمان­ها و شرکت­های مختلف، پیوستن به روند دانش را آغاز کرده­اند.بنابراین، از سازمان­ها انتظار می‌رود که با سرعت بیش­تری در خلق دانش‌های نوین (دانش‌آفرینی) تلاش کنند تا با دانش خود در رفع مشکلات و نیازهای جامعه از هر حیث بیش از پیش مفید واقع شوند. نوناکا و تاکوچی، مدل پویایی از دانش‌آفرینی را مطرح کرده‌اند. براین اساس، دانش‌آفرینی سازمانی را با ابعاد جامعه‌پذیری، بیرونی‌سازی، ترکیب و درونی‌سازی مشخص کرده‌اند. «دانش‌آفرینی» وابسته به علل و عوامل متفاوتی است؛ از آن جمله می‌توان به مقوله­ی سرمایه­ی اجتماعی اشاره کرد. سرمایه­ی اجتماعی در برگیرنده­ی مشارکت اجتماعی است که می‌تواند بازتولید فرایند دانش‌آفرینی را تسریع بخشد. بدین علت که در جامعه‌ای که فاقد سرمایه­ی اجتماعی کافی است سایر سرمایه‌ها تلف می‌شوند. از این رو، موضوع سرمایه­ی اجتماعی به­عنوان یک اصل محوری برای دستیابی به دانش‌آفرینی، ضروری می‌نماید. این تحقیق به روش پیمایشی و با استفاده از نمونه­گیری طبقه­ای تصادفی در میان کلیه­ی کارکنان شرکت مدیریت تولید برق آذربایجان شرقی، با حجم نمونه 381 نفر انجام گرفته است.نتایج حاکی از آن است که میان سرمایه­ی اجتماعی با دانش آفرینی رابطه­ی مثبت و معنی­داری وجود دارد. و متغیّر­های مشارکت اجتماعی، اعتماد نهادی و اعتماد میان شخصی توانسته­اند در مجموع 36 درصد از واریانس دانش آفرینی را تبیین کنند.