یکی از مهمترین موضوعات در حیات اجتماعی که به طرق مختلف ذهن انسان را به خود مشغول داشته است، «روابط عاشقانه» است. هدف پژوهش حاضر کاوش در تجربه‌ی زیسته‌ی عشق و کشف منطق درونی آن بود. برای این منظور با رویکرد پدیدارشناسی 14 نفر از دانشجویانی (دانشگاه اصفهان و دانشگاه صنعتی اصفهان) که «عشق» را تجربه کرده بودند، مورد مصاحبه‌ی عمیق قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل مصاحبه‌ها با استفاده از روش کولیزی، حاکی از آن بود که با وجود شناسایی اشکال مختلف عشق‌ورزی، مضامین مشترکی از عشق، در بین تجارب وگونه‌های مختلف وجود دارد که در یازده مقوله قابل دسته‌بندی است: «حمایت و پذیرش متقابل عاشق و معشوق»، «امکان کامل عریانی جسمی و روحی»، «وجود سطوحی از ناشناختگی آغازین»، «وجود یا تصور وجود نوعی برتری و کمال در معشوق»، «اعتقاد به ناب بودن معشوق و رابطه»، «انتخاب بر اساس تجارب کودکی و ناخود آگاه»، «تجربه‌ی هجران یار و پذیرش سختی‌های وصال»، «توانایی تصور آینده مشترک» و «همگرایی هویتی». نتیجه نشان می­دهد که عشق از نظر منطق درونی با حس تعلق، صمیمیت، تجربیات چرخه زندگی و هویت مشترک پیوند دارد.