«خودمراقبتی» ،یکی از ابعاد مهم سبک زندگی سلامت‌محور می‌باشد. افرادی که دارای درجه بالایی از خود مراقبتی هستند، به سلامت خود ارزش قائل شده و سعی می‌کنند کمتر بیمار شده و درصورت بیماری، تلاش می‌کنند زودتر سلامتی خود را بازیابند. در مقاله حاضر، ارتباط بین بعضی از عوامل اجتماعی و  بعد خودمراقبتی مورد بحث قرار گرفته و برای تبیین مسئله، از نظریه‌های جامعه‌شناسی استفاده شده است. روش تحقیق، پیمایشی و ابزار اندازه‌گیری، پرسش‌نامه‌ی بسته، می‌باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل تمامی شهروندان بالای 15 سال شهر تبریز به تعدد 1106731 نفر (بر اساس آمار سال 1385) می‌باشد که از این تعداد، 752 نفر بر اساس فرمول کوکران و به شیوه‌ی نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب گشته­اند. هم‌چنین داده‌های گردآوری شده از طریق نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند. یافته‌های تحقیق حاضر نشان می‌دهد که خودمراقبتی شهروندان بر حسب وضعیت تأهل و طبقه اجتماعی آن‌ها متفاوت بوده و با متغیرهایی چون سرمایه اجتماعی، سرمایه فرهنگی، سرمایه اقتصادی، شاخص حجم بدن، جذابیت بدنی، ارزش سلامتی، احساس بی‌قدرتی و مدیریت بدن ،رابطه معناداری دارد. هم‌چنین بر اساس یافته‌ها،  متغیرهای مانده در مدل رگرسیونی (سرمایه اجتماعی، احساس بی‌قدرتی، شاخص حجم بدن، ارزش سلامت و جذابیت بدنی) توانسته‌اند 25 درصد از تغییرات مربوط به متغیر خودمراقبتی را تبیین نمایند. سایر تأثیرات ،مرتبط با متغیرهای دیگری بوده است که در تحقیق به آن‌ها پرداخت نشده است.