در سال­های اخیر مطالعات فراوانی در زمینه­ی توسعه انجام شده که همه­ی آن­ها بر محور توسعه­ی اقتصادی نیست، بلکه ایده­ی نقش فرهنگ در توسعه- یا به­عنوان یکی از مباحث توسعه- مطرح گردیده است. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات تحلیلی- کاربردی است که در آن بر اساس مدل­های تاکسونومی عددی و تاپسیس به تحلیل یافته­های مورد نظر اقدام شده است. اطّلاعات مورد نیاز به شیوه­ی میدانی و کتابخانه­ای جمع­آوری گردیده و بر اساس 48 شاخص مختلف که در این تحقیق برای سنجش  توسعه ­یافتگی فرهنگی استان هرمزگان در نظر گرفته شده، تحلیل شده ­اند. نتایج یافته­ها نشان­دهنده­ی آن است که بر اساس روش تاپسیس، شهرستان ابوموسی با ضریب توسعه­یافتگی 54/0 و کسب رتبه­ی اوّل    به­عنوان توسعه­یافته­ترین شهرستان و خمیر با ضریب توسعه­یافتگی 03/0 و کسب رتبه­ی یازدهم به­عنوان محروم­ترین شهرستان در مقایسه با دیگر شهرستان­های استان شناخته شده­اند. هم­چنین طبق رتبه­بندی با استفاده از مدل تاکسونومی عددی، بندرعباس با ضریب توسعه­یافتگی 66/0 برخوردارترین شهرستان و خمیر با ضریب توسعه­یافتگی 07/1 محروم­ترین شهرستان معرّفی شده است. آن چه کاملاً مشهود است وجود نابرابری فاحش میان شهرستان­های استان از نظر درجه­ی توسعه­یافتگی فرهنگی است.