هدف از نگارش مقاله­ی حاضر تبیین نظری و تجربی رابطه­ی دینداری و خودشکوفایی است. این مطالعه از نوع پیمایشی است و جمعیت آماری آن را دانشجویان دانشگاه یزد در سال تحصیلی 93-1392 تشکیل ­دادند. اطلاعات مورد نیاز برای سنجه­های دینداری و خودشکوفایی با پرسش­نامه از یک نمونه­ی 260 نفری که بر اساس فرمول کوکران تعیین و به روش طبقه­ای متناسب انتخاب شدند، به دست آمد. آزمون­های اعتبار و پایایی مؤیّد اعتبار و پایایی بالای سنجه­ها بود. بر اساس یافته­های تحقیق میزان دینداری و خودشکوفایی زنان بیش­تر از مردان بوده است. از نظر آماری دینداری تأثیر مستقیم و معناداری بر خودشکوفایی است، در میان ابعاد دینداری بعد پیامدی قوی‌ترین رابطه را با متغیّر خودشکوفایی داشت. البته دو بعد عاطفی و مناسکی رابطه­ی معناداری با خودشکوفایی نداشتند. هم­چنین برای تبیین ارتباط میان دو متغیّر از الگوسازی معادلات ساختاری (SEM) استفاده شد که ضریب تأثیر 21/0 نشانه­ی رابطه­ی مستقیم این دو متغیّر است.