پژوهش حاضر که با هدف سنجش سطح توسعه روستایی شهرستان­های استان بوشهر انجام گردید، یک پژوهش کاربردی است که با بهره­گیری از روش­های تصمیم­گیری چندشاخصه به انجام رسیده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه­ایی و ابزار جمع­آوری با توجه به اهداف پژوهش مبتنی بر داده­ها و اطلاعات جداول و فرم­های رایج آمارنامه سرشماری عمومی نفوس و مسکن (بویژه سالنامه­ آماری سال1390 استان بوشهر) بوده است. جامعه آماری پژوهش کل مناطق روستایی شهرستان­های استان بوشهر بوده است که جهت سنجش سطح توسعه آن­ها، 48 مولفه در قالب 5 شاخص (زیربنایی،آموزشی، سیاسی- اداری، بهداشتی- درمانی و ارتباطی) از آمارنامه رسمی استان بوشهر استخراج و با استفاده از تکنیک­ تاپسیس فازی مورد بررسی قرار گرفت. تحلیل یافته­های پژوهش ضمن ترسیم یک فضای منطقه­ایی نابرابر در استان­ بوشهر و تخصیص ناعادلانه امکانات و خدمات روستایی، نشان داد که در مجموع شاخص­ها، شهرستان­های بوشهر و کنگان دارای بالاترین میزان توسعه و شهرستان­های جم و دیر پایین­ترین میزان توسعه روستایی را دارا بوده­اند. در پایان نیز جهت رفع عدم تعادل در استان بوشهر و برقراری عدالت اجتماعی در مناطق روستایی شهرستان­های استان، پیشنهاداتی کاربردی ارائه گردید و اولویت­های توسعه به تفکیک شهرستان تعیین گردید.