در شرایط امروزی ایران، آشفتگی های تاریخی، اقتصادی و فرهنگی در بطن و فیزیک معماری بی­تأثیر نبوده­اند و نوعی ناهمسانی و ناسازگاری میان معماری و زندگی جاری در ایران ایجاد کرده­اند. بخشی از این آشفتگی­ها برخواسته از ناهمگونی میان ذائقه معماری و سبک زندگی است که نهایتاً منجر به بی علاقگی شهروندان و ساکنین محلات به محله و منطقه زیست­ خود می­شود. چیذر یکی از محلات دارای سرشت تاریخی و مذهبی در شمیرانات تهران است که از این آشفتگی­ها مصون نمانده است.

در این مقاله با استفاده از نظریه جامعه­شناس آلمانی، گئورگ زیمل، سعی شده است با به­کارگیری های ترکیبی اعم از اسناد و مدارک و روش پرسشنامه در میان محلی­های بافت چیذر به شناسایی عناصر دارای مفهوم "دلزدگی"- در چهار بخش اصلی محله بپردازیم تا در مطالعات بعدی با استفاده از چنین بازخوردهایی به معماری صحیح و دور از دلزدگی انسان کلان­شهری در این محله با هویت شهری پرداخته شود. به عقیده زیمل در کلان­شهر به دلیل تحریکات عصبی با پدیده روانی "دلزدگی" مواجه هستیم و معماری امروزی می­بایست پاسخی به آسیب­ها و فقدان­های  انسان مصرف کننده ای باشد که دیگر اکنون کلان شهر را تجربه می کند. در پایان این مقاله با ارائه چندین راه­کار تلاش جهت رفع این دلزدگی­ها در بافت چیذر صورت گرفته است که یکی از آنها تلاش در جهت ایجاد محیط محلی است.