قلدری در مدارس موضوعی روان شناختی- اجتماعی است که از دهه ی 1980 توجه محققین و محافل علمی را برانگیخته است . این پژوهش به هدف بررسی تبیین پذیری این آسیب توسط نظریات خودکنترلی (نظریه‌ی عمومی جرم)، هم نشینی افتراقی و فشار عمومی نگاشته شده است. روش تحقیق پژوهش حاضر، پیمایشی و مقطعی می‌باشد. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسش نامه صورت گرفت. جامعه آماری این تحقیق، همه دانش-آموزان دبیرستانی پایه‌ ی اول تا سوم در منطقه‌ی شهری ساری هستند. در مجموع تعداد 410 نفر افراد مورد مطالعه با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای متناسب با حجم انتخاب گردیدند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که 6/7 درصد از پاسخ‌گویان اصلاً قلدری ندارند. همچنین قلدری 4/65 درصد از افراد در حد کم، 2/22 درصد در حد متوسط و 9/4 درصد از افراد در حد زیاد می‌باشد. علاوه بر این قلدری دانش‌آموزان پسر، به طرز معناداری بیشتر از دانش‌آموزان دختر می‌باشد. نتایج مدل رگرسیونی نشان می‌دهد که خودکنترلی پایین ، پیوند افتراقی و فشار عمومی به ترتیب قوی‌ترین پیش‌بینی کننده‌های قلدری می‌باشند.