این پژوهش به بررسی پیامدهای تغییرات در سازوکارهای جامعه و به‌ویژه نهادهای اجتماعی می‌پردازد که تحت تأثیر روندهای تغییرات اجتماعی در ایران همچون مدرن شدن، صنعتی شدن، شهرنشینی، بوروکراتیک شدن و ... رخ داده‌اند و یکی از این پیامدها آنومی نهادی است که مورد بررسی این مقاله است. در این پژوهش، آنومی نهادی در ایران با رویکردی تاریخی و با استفاده ازروش تحلیل ثانویه داده‌ها، اسناد تاریخی عمدتاً ثانویه و تحقیقات انجام شده در مورد برنامه‌های توسعه و آسیب‌های اجتماعی در ایران و نیز برخی پیمایشهای ملی مورد تحلیل قرار گرفته و با مفاهیم نظریه آنومی نهادی انطباق داده شده و همسانیهای آن نشان داده شده‌است. نتایج نشان دهنده رشد فردگرایی، مادیگرایی، فرسایش سرمایه اجتماعی، سلطه نهاد سیاست و اقتصاد بر تعادل نهادی قدرت و در نتیحه ناموزونی نهادی در ایران است.