گسترش شبکه های مجازی و اینترنت شیوه های جامعه پذیری سنتی را با تغییرات اساسی مواجه کرده است. هدف مطالعه حاضر بررسی جامعه پذیری مجازی نوجوانان دانش آموز مقطع متوسطه دوم شهر ساری بوده است. جامعه آماری این مطالعه را کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه  دوم شهر ساری بوده و حجم نمونه تحقیق با استفاده از فرمول کوکران 380 نفر برآورد شده است. روش پژوهش پیمایش بوده و داده ها از طریق پرسشنامه گردآوری شده اند. مطابق یافته های توصیفی میزان جامعه پذیری 64 درصد دانش آموزان متوسط، 14 درصد زیاد و 22 درصد از آنها نیز جامعه پذیری مجازی کمی داشته اند. نتایج حاصل از آزمون رگرسیون چند گانه نشان داد متغیرهای نیازهای انسجام شخصی (82/0 =β)، نیازهای گریز از واقعیت (4/0 =β)، نیازهای انسجام اجتماعی (35/0 =β)  بیشترین تاثیر را بر جامعه پذیری مجازی داشته است. علاوه بر این متغیرهای مستقل پژوهش به میزان 43/0 از واریانس متغیر وابسته جامعه پذیری مجازی را تبیین می کنند. همچنین یافته های تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در جامعه پذیری مجازی نوجوانان بر حسب جنسیت وجود ندارد.