توسعهی
روستایی باید با شرایط محیطی، فرهنگی و اجتماعی یک جامعه سازگار باشد. تحقّق توسعهی
روستایی گامی در جهت خودکفایی و بهبود وضعیت جامعه روستایی است .بنابراین توجه به زمینههای
بومی لازم است. مقالهی حاضر یک مطالعهی بنیادی و کتابخانهای
برای معرفی دانش بومی بهعنوان بستری مناسب برای بومیسازی
توسعهی روستایی است و به این موضوع پرداخته شده که با مّد
نظر قرار دادن دانش بومی و ویژگیهای آن مانند کلنگر، انباشتی، پویا و عجین با
فرهنگ یک قوم و نیز کاربرد عملی آن نه تنها توسعهی روستایی منطبق با شرایط محلی
یک اجتماع است بلکه میتوان به توسعهای درونزا دست
یافت. روستاییان نیز در سایهی ارائهی دانش و تجارب خود میتوانند
از نتایج توسعهای همه جانبه بهرهمند شوند، ضمن اینکه به
توانمندسازی روستاییان بهجای وابستگی صِرف میانجامد،
در آنان احساس امنیت، کارآمد بودن، اثرگذار بودن، ارزشمند بودن و برخورداری از حق
انتخاب ایجاد میشود