توسعه در بعد فضایی زمانی میتواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راهکارهایی مشخص را برای تأمین مطلوب و عادلانهی نیازهای خدماتی ساکنان ارائه کند. در این تحقیق تلاش شده است تا با شناسایی الگوی توزیع فضایی توسعه در شهرستانهای استان خوزستان به این امر پی برد که آیا این توسعه جهت گیری پایدار دارد یا خیر؟ پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از لحاظ روش بررسی توصیفی تحلیلی است. دادههای - تحقیق از سالنامهی آماری استان خوزستان در سال 1931 گردآوری شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد که توزیع فضای توسعه در سطح شهرستانهای استان خوزستان در جهت اهداف و اصول توسعهی پایدار نیست. همهی تحلیل ها نشان میدهد که توزیع فضایی توسعه در استان بسیار نابرابر و در تضاد کامل با عدالت فضایی مطرح شده از سوی توسعهی پایدار است. نابرابری در توزیع فضایی توسعه در سطوح مختلف اتفاق افتاده است. نابرابری میان مرکز )اهواز( و شهرستانهای پیرامون، نابرابری میان شهرستانهای کم جمعیت و پرجمعیت استان، نابرابری میان شهرستانهای با میزان شهرنشینی بالا و پایین، نابرابری میان شهرستانهای شمالی و جنوبی و شرقی و غربی استان. همچنین الگوی توسعهی فعلی در سطح استان دیدگاه کل نگری و برخورد سیستمی توسعهی پایدار را نقض میکند؛ به گونهای که بخشی نگری در توزیع فضایی توسعه در حال حاضر بسیار روشن و مشخص است. |
